Een paar maanden geleden kwam er een oproep van de mensen die de organisatie van het schoolkorfbaltoernooi op zich hadden genomen. Verleden jaar deed ik een poging om mij niet op te geven om als scheidsrechter te fungeren, maar dat hielp niets, want de commissie ging er simpelweg vanuit dat ik er was. Er was dus geen ontkomen aan. Ook dit jaar had ik het voornemen om het toernooi een als toeschouwer mee te gaan maken en wat foto’s te maken. Het toernooi bleek echter nog steeds aan populariteit te winnen en de aanmeldingen van de deelnemende teams overtroffen de verwachtingen. Dit was natuurlijk geweldig en een beloning voor vele jaren zorgen voor een geweldige happening voor de deelnemende scholen. Het bijeffect was dat er ook meer vrijwilligers nodig waren om alles in goede banen te leiden en wat doe je dan als je Oranje-Zwart bloed hebt…… Het gevolg was dat ik op Goede vrijdag toch mijn scheidsrechters plunje maar weer tevoorschijn toverde, die al heel lang onaangeroerd in de kast lag.
De weersverwachtingen gaven 70 kans op neerslag aan, maar niets bleek minder waar, want onderweg van Ede naar Heelsum liet de zon zich al flink zien en zou de rest van de dag ook niet meer verdwijnen. Waarschijnlijk waren de weergoden nu wat milder gestemd en compenseerden ze het waterballet van enkele jaren geleden, toen ik na 5 minuten in de eerste ronde al bijna was verdronken. Langzaam maar zeker stroomde het veld en “de Berk” vol met leerkrachten en leerlingen die het toernooi gestalte moesten gaan geven. Ook vele ouders vonden de weg naar het Wilhelmina-sportpark om hun kinderen aan te moedigen. Sommigen moesten hun aandacht verdelen tussen twee velden, want bij onze buren van Redichem vond het voetbaltoernooi plaats en speelden er kinderen uit één gezin soms op beide velden. De voorzitter zorgde weer voor een mooie opening, waar de inmiddels traditionele Warming-up natuurlijk niet ontbrak. Zes scheidsrechters voor zes velden betekenden weer een volledig gevuld programma, waarbij elke scheidsrechter één veld volledig voor zijn rekening nam. Na 3 ronden kwamen er geen ploegen mijn richting op en was ik even de kluts kwijt, Een ronde niet fluiten, dat was de laatste jaren niet voorgekomen, maar ook geen Marjolein uit de luidsprekers, die scholen richting veld 2 dirigeerde. Ik pakte mijn schema er nog eens bij en ja er zat zowaar 20 minuten tussen mijn derde en vierde wedstrijd. Eerlijk is eerlijk, het was even wennen 😉
De spelvreugde van de kinderen was weer ongekend hoog en zelfs als het niveauverschil soms wat groot was, dan bleef de onderliggende partij knokken voor dat ene doelpuntje extra. De ouders en leerkrachten waren op een geweldige manier hun kroost aan het aanmoedigen en er was eigenlijk geen wanklacht te horen. Nadat de rook van de reguliere rondes opgetrokken was konden de finalerondes beginnen en ook dat was een feestje. Vreugde en teleurstelling, maar dat hoort bij de route op weg naar de grote finale. Ik had de eer om de finale van de groepen 4 te mogen fluiten en het werd een prachtige finale, misschien wel de mooiste van de afgelopen jaren. De Wegwijzer en de Albert Schweitzer gaven elkaar geen strobreed toe en binnen de kortste keren stond er een 4-4 tussenstand op het scorebord. Dolenthousiaste reacties van iedereen die zich rondom het veld had verzameld en ook verbazing over het scorend vermogen van de ploegen. Ook was het enthousiasme over het scoreverloop te horen door de luidsprekers, want ook Marjolein, die de beide finales wat verbaal ondersteunde, kon haar ogen bijna niet geloven. De Wegwijzer leek in de eerste fase de sterkste, maar telkens wist de Albert Schweitzer weer aansluiting te vinden en in de laatste fase wisten zij nog twee keer te scoren en zo het kampioenschap voor zich op te eisen. Voor mijn gevoel had ik de hele wedstrijd een grote glimlach op mijn gezicht, want wat was dit een superleuke wedstrijd en wat een geweldig publiek. Geen onvertogen woord gehoord, maar uitsluitend geweldige positieve support naar de spelers en speelsters, die vochten voor elke meter en voor elk doelpunt. Bij de finale van groep 3 bleek de Beatrix duidelijk een maatje te groot voor de Jac. P Thijsse, maar ook daar eigenlijk alleen maar trotse gezichten.
Michiel Hupkes maakte weer een feestje van de prijsuitreiking, waarbij de zon niet werd vergeten in zijn dankwoord. Op naar de volgende editie, want ik weet toch al dat ik er niet onderuit kom en eerlijk gezegd vindt ik dat niet echt erg, want voor de foto’s hebben we natuurlijk altijd nog onze topfotograaf Judith 😉
Dick Hoegen.
